De Duitse pianist Thomas Rückert verscheen de afgelopen jaren met zijn trio, solo of als sideman op festivals en in radio- en tv uitzendingen met coryfeeën als Lee Konitz, Randy Brecker, Donny McCaslin, Jay Anderson, Ack van Royen en de WDR Bigband. Dit album werd in juni 2024 opgenomen in de befaamde jazzclub The Loft in Keulen. Bij een eerste blik op het repertoire dat het trio hier ten gehore brengt, slaat de verbazing wel toe. Allemaal overbekende traditionele stukken zoals “Stella by starlight”, “How deep is the ocean”, “Body and Soul “, etc. Maar het tegendeel is het geval, Thomas wijkt behoorlijk af van de standaard interpretatie van deze klassiekers, maar met inachtneming van de klassieke vorm maar altijd met een referentie naar het nummer, de geest en de lyriek.

Het album opent met het titelnummer “For all we know” van Fred Coots uit 1934 en vooral bekend van de versies van Billie Holliday en The Andrew Sisters. Eigenlijk een mierzoete smartlap, hier door Thomas omgetoverd in een verstilde romantische melodie waarin de luisteraar kan wegdromen. Het smaakvolle “Blue Monk” van Thelonius Monk is hier ook min of meer onherkenbaar, de bekende melodielijn is sporadisch te horen alsof die helemaal uit elkaar is gerafeld, niet verkeerd er zijn zoveel versies die teveel op het origineel lijken, dit is weer spannender. En zo gaat het verder, ook “Stella by Starlight” van Victor Young krijgt een uitermate verstilde versie, het noopt tot intens luisteren teneinde het melodische verband niet te missen.

“Black Orpheus” van Louis Bonfa, ”How deep is the ocean” van Irving Berlin, “Bewitched, Bothered and Bewildered” van Rogers en Hart, “Embraceable You” van George Gershwin en tot slot “Body and Soul” van John W. Green, ze krijgen allemaal dezelfde behandeling, uiteenrafelen van de melodie en hier en daar de klemtoon leggen op een bekende strofe. Het werkt beter bij de ene klassieker dan bij de andere, het tempo dat veelal ontbreekt is hierin belangrijk, zo is het goed geslaagd bij de versie van How deep is the ocean omdat het tempo redelijk gehandhaafd blijft, maar nummers als Embraceable You en Body and Soul verlopen dusdanig traag dat de luisteraar dreigt weg te dutten. De luisteraars bij deze opnames zijn wel degelijk enthousiast zoals te horen is als de laatste klanken zijn verstorven. Mijn eindoordeel is fifty fifty, knap gedaan maar op den duur toch te weinig pit en tempo.

Jan van Leersum.